Απίστευτο όνειρο,
θα λένε
ότι το επινόησα.

Το μέγα πρωινό:
άνεμοι από άλλοτε
φυσούν μέσα από τα πεύκα.
Η μέρα είναι μεγάλη.
Τα μάτια μου κουράστηκαν
να κοιτούν τη θάλασσα.

Όταν πέφτει στη γη
ο χαρταετός
είναι άψυχος.

Τραγουδώντας ο κορυδαλλός
καμπυλώνει
τα σύννεφα.

Στο πρωινό αεράκι
σηκώνονται οι κορυδαλλοί
κάθε καρδιάς.
Το σαλιγκάρι σέρνεται
δυο τρία βήματα
και τέλειωσε η μέρα του.

Η πεταλούδα,
ούτε κι όταν την καταδιώκουν
δεν μοιάζει να βιάζεται.Άνοιξη
Ακολουθώντας το ποτάμι,
Δε φαίνεται γέφυρα.
Πόσο μεγάλη είναι η μέρα!

Ο Μέγας Βούδας.
Ύπνο στον ύπνο,
Ολημερίς ανοιξιάτικα.

Στην άμμο, στην παραλία.
Πλήθος τα χνάρια:
Είναι μεγάλη η ανοιξιάτικη μέρα.

Μια ανοιξιάτικη νύχτα.
Τι διαβάζει
Ο μοναχικός;

Διασταυρώθηκα μ’ ένα κορίτσι
Στην αντίπερα όχθη του ποταμού.
Το φεγγάρι ομιχλώδες.

Κύματα ζέστης.
Τα πέταλα της δαμασκηνιάς ραίνουν
Έως και τις πέτρες.

Τα κύματα
Λιώνουν
Τον πάγο της λίμνης.

Όταν κοίταξα πίσω μου,
Ο άντρας που διασταυρώθηκα
Είχε χαθεί στην ομίχλη.

Ερευνώντας
Τρεις χιλιάδες χαϊκού,
Δυο μούσμουλα.

Μια ολόκληρη μέρα
Οργώνοντας τον κάμπο
Στο ίδιο σημείο.

Πουλιά κελαηδούν,
Ρίχνουν στη γη
Κόκκινα μούρα.

Κόσμος πάει και κόσμος έρχεται
Στο ανοιξιάτικο υψίπεδο,
Προς τι, αναρωτιέμαι;