Είμαι Σύρος.
Είμαι εξόριστος μέσα κι έξω απ’ την πατρίδα μου
και βαδίζω με πρησμένα πόδια στις λεπίδες.
Είμαι Σύρος: Σιίτης, Δρούζος, Κούρδος, Χριστιανός,
είμαι Αλαουίτης, Σουνίτης και Κιρκάσιος.
Η Συρία είναι η γη μου.
Η Συρία είμαι εγώ.
Η φατρία μου είν’ η μυρωδιά της πατρίδας μου
στο χώμα μετά τη βροχή
και η Συρία μου είναι η μόνη θρησκεία.
Είμαι γέννημα αυτής της γης — όπως τα μήλα, οι ελιές,
τα ρόδια, οι πικραλίδες, η μέντα, οι κάκτοι, τα σύκα και τα σταφύλια…
Σε τι χρησιμεύουν οι θρόνοι σας,
ο αραβισμός σας,
τα ποιήματα
και οι ελεγείες σας;
Θα φέρουν πίσω οι λέξεις σας το σπίτι μου
κι αυτούς που σκοτωθήκαν
κατά λάθος;
Θα στεγνώσουν δάκρυ σε αυτό το έδαφος;
Είμαι γιος κείνου του πράσινου παράδεισου,
της γενέθλιας πόλης μου∙
μα σήμερα, ψοφάω απ’ την πείνα και τη δίψα.
Το καταφύγιό μου είναι οι άγονες σκηνές στον Λίβανο και στο Αμμάν∙
όμως, δε θα με θρέψει άλλη γη
τους σπόρους της — εκτός απ’ την πατρίδα μου∙
κι ούτε όλα τα σύννεφα
στον ουρανό
δε θα σβήσουν τη δίψα μου.

Μετάφραση: Μιχάλης Παπαντωνόπουλος.