Όσα κάστρα κι αν είδα
κι αν εθώριασα
σαν της Ωριάς το κάστρο δεν ελόγιασα

Κάστρα θεμελιωμένο κάστρο ξακουστό
σαράντα ωριές του ψήλου κι είκοσι πλατύ

Μολύβι σκεπασμένο μαρμαροχυτό
και της ωριάς η πόρτα αστράφτει μάλαμα

Τούρκος το τριγυρίζει χρόνους δώδεκα
δεν μπορεί να το πάρει το ερημόκαστρο

Κι ένα σκυλί Τουρκάκι μιας Ρωμιάς παιδί
στον αμιρά του πάει και τον προσκυνεί

Αφέντη μου αμιρά μου και σουλτάνε μου
Αν πάρω εγώ το κάστρο τι `ναι η ρώγα μου;

Χίλια άσπρα την ημέρα
κι άλογο καλό
και δύο σπαθιά ασημένια για τον πόλεμο

Δε θέλω εγώ τ’ άσπρα ούτε
και τα φλουριά

Ούτε και τ’ άλογά σου ούτε και τα σπαθιά
Μόν’ θέλω εγώ την κόρη που είναι στα λευκά

Σαν το κάστρο πάρεις χάρισμα κι αυτή.