Ό,τι εκκενώνει το σύμπαν, τα υπολείμματα του ήλιου.
Όπως ξάνει τα μαλλιά του περιδιαβάζοντας κατά τη δύση.
Και οι χείμαρροι μιας καταιγίδας.
Η αυτοπεποίθηση της φυγής, κυρίως.
Ό,τι παρασύρεται με τους αφρούς της ενδοχώρας.
Καθώς άνοιξαν τ’ ακροδάχτυλα των ηπείρων.
Κάθε πληγή είν’ ένα Δέλτα
και εκβάλλει κοιτίδες στη θάλασσα.
Εδώ θα βαπτιστούν ταυτότητες και λαλιές.
Η μάνα θα λησμονήσει την ανάσα του παιδιού της.
Ο γιος θα απολέσει το χέρι του πατέρα.
Οι άνεμοι θα σηκώσουν πολυχρωμίες .
Ευάλωτα νερά, ισχυρά χρώματα.
Κι’ ύστερα αυτές οι λέξεις βάφουν
την ακτή μου με της ανάγκης το ανεξίτηλο.