Γεια σου, Γιώργη, άσπρο το άτι σου,
απλόχερα που προσφέρεις, ματαίως,
σάμαλι τις Κυριακές τα πρωινά
και μεγαλοβδομαδιάτικες σταφίδες και στραγάλια της μνήμης.

Γεια σου, Γιώργη, φαεινέ και ευφρόσυνε,
Άη Γιώργη του εορτολογίου
["Εκ Μεσσήνης της νοτιοδυτικής Πελοποννήσου Γεώργιος
ο Ποιητής"]
στο αδειανό του κρεβατιού σου
κλείνουν τα μάτια κοπέλες έτοιμες να φιληθούν.
Μα εσύ, φορώντας γαμπριάτικο κουστούμι,
βγαίνεις απ΄τη φυσούνα των δακρύων
στο γήπεδο ολομόναχος -φωνές, αλαλαγμοί-
κι εκεί σου σκάει ντρίπλα ο χρόνος ο άχρονος,
άπραγες βουρκώνουν παρθένες της ψυχής.

Ω!Γιώργη!
Πεσκέσι αντίδωρο σου στέλνω
κυδώνι με αμύγδαλο,
άδεια ελπίδα να ντριπλάρω, κάποια μέρα,
εκείνον τον αφύλακτο κρυφό κυνηγό σου,
δεν δύναμαι όμως,
με τρών΄τα ζάρια-δόντια των νεκροκεφαλών
όλων αυτών της τάξεως των αγροφυλάκων.