Ο τελευταίος έρωτας κατέχει μια προνομιακή θέση
στις νύχτες της θλίψης και στους καταλόγους των προσευχών μας
καθώς οι κυματισμοί του διατρέχουν για χρόνια τη νηνεμία των ματιών.
Έτσι η επόμενη αγαπημένη προλαβαίνει μια αοριστία στο βλέμμα που αδυνατεί να εστιάσει
ένα αργοπορημένο δάκρυ που το προδίδει το μονοπάτι του προς τη λήθη
και ένα δισταγμό στα χέρια που σκοντάφτουν σε ανοίκειες, μεταμορφωμένες καμπύλες
αναζητώντας μηχανικά και κάπως ανήσυχα
τα γνώριμα, σάρκινα ορόσημα.

Αλίμονο, φαίνεται πως δε θα πάψω ποτέ να υποκύπτω στις αναμνήσεις μου
εκείνο το παιδί που κουβαλάω πάντα θα σπαράζει για σένα
αγνοώντας ότι η ζωή πέρασε προ πολλού
και αμέλησε να το μεγαλώσει
καθώς εκείνο το χθες που πενθεί είναι ενός άλλου ανθρώπου·
στο δικό μας χθες ψελλίζαμε ένα διαφορετικό όνομα.

Εκείνο το παιδί
όταν το ρώτησαν τι είναι ο έρωτας,
έγραψε στο τετράδιό του χίλιες φορές «σ’ αγαπώ»
και ύστερα το πέταξε στη φωτιά
γνωρίζοντας, σαν από ένστικτο,
πως την αναπόδραστη στιγμή που αφήνεις το χέρι του συντρόφου
ένας μεγάλος λυγμός σηκώνεται απ’ όλη τη γη
καθώς αφήνεσαι για πάντα.