Δυο μέρες που άφησα τη ζωή μου
σαυτή τη στενή πλατεία του άλλου κόσμου.
Ο θολός ήλιος του Αυγούστου,
η κάψα του μεσημεριού,
κι εσύ
που μ’ έδιωξες απ τις φωτιές που κοίταζα πάνω σου.
Δεν είναι η νύχτα, δεν είν'η μουσική,
δεν είμ’ εγώ
πίσω απ'το τζάμι.
Μη μου πετάξεις άλλο χρώμα,
μη μου μιλήσεις όπως πριν,
μη με κοιτάξεις σαν τους άλλους,
κι αν στο ζητήσουν
μη χορέψεις μαζί μου στη νύχτα με τις φωτιές.
Με στένεψαν τα λόγια κι’ οι χαρές
κι οι πράξεις των καιρών,
κι είπα να πλύνω τη ζωή μου μεσ το κύμα,
μα η θάλασσα είναι πάντα αλλού,
κι ο αέρας του νησιού χαμένος.
Δρόμοι και λόγια των κοριτσιών που ξεχάστηκαν
σαν τις πρώτες μέρες του χρόνου.
Κι εδώ σ αυτό το παράθυρο, που κάποτε ήταν σπίτι
συνωστίζονται τώρα τα χαμένα φεγγάρια του Αυγούστου
ζητώντας πίσω το αίμα τους.
Σταγόνες στον κύκλο του νερού,
στο κύμα,
στα άγρυπνα μάτια
Όγκοι του χρόνου βυθισμένοι.
στην ένοχη θάλασσα
γυρίζουν πάλι στην επιφάνεια
Τα μεσάνυχτα θα σε συναντήσω
στην αγριεμένη νύχτα.