Θα περιμένω χρόνια
εκείνους τους ανθρώπους που μ'άρεσαν,
που μ άφησαν να περάσω αναμεσά τους
έστω κι άν ήταν νύχτα
και τα νερά ήταν βρωμικα
μου είπε, μιά άλλη φορά.
Και ήταν πάλι εκεί στην άκρη του δρόμου
μ ένα γκρίζο κίνδυνο στα μάτια
κι ένα κόκκινο σκισμένο φόρεμα.
Σκονισμένη
σαν τα δέντρα αυτής της πόλης.
Δέ με θυμάται πια
δεν ξέρει πώς μπορεί κανείς να θυμάται
μα ούτε με ξέχασε
κι ας ήξερε πως.. μπορεί κανείς να ξεχνά.
'Αναψα μερικές φωτιές γύρω
για να διώξω τους αδιάφορους περαστικούς
και μόνο τα πουλιά του νεκροταφείου
είδαν τους καπνούς.
Υγρασία, και οι φωτιές να σβήνουν μία μία,
ανίκανες να υπάρξουν εδώ
σ'αυτό το διάλειμα του κόσμου.
Κι ύστερα κοίταξα την ώρα κι ήταν αργά,
μόνο αργά ήξερα πως είναι κι όχι για τι;
Πήγα στο απέναντι πεζοδρόμιο
της φώναξα..Αντιγόνη εσύ είσαι;
Οι περαστικοί δεν βλέπουν τις φωτιές ούτε τη στάχτη.
Και πώς βρεθήκαν τόσοι πολλοί εδώ, σ’ ετούτη
τη στιγμή του χρόνου;
Και τι είναι ετούτοι οι περιπατητές που μου πετάνε
κατάμουτρα τα περισσευούμενα μάτια τουςς
Άλαξα θέσεις, πήγα πιο κεί, πιο δω, ....πάτησα στις μύτες των
ποδιών για να ψηλώσω.
Έβγαλα τα μάτια για να δώ.
Μόνο να γυρίσω εκεί ήθελα,
σ αυτό το κοντά με την άπειρη όψι
στο απέναντι απο μένα
σ αυτή την Ελένη του κόσμου.