Πώς ανεβαίνεις στα ψηλά, γλυκιά, λαμπρή, ω σελήνη!
Η άνοιξη πάει, κι έχει το πικρό φθινόπωρο απομείνει!
Το θέρος το φανταχτερό κι η άνοιξη η ανθισμένη
παίρνουν και την αγάπη μου μαζί τους, που πεθαίνει!
Το χελιδόνι είναι μακριά, τα φύλλα σκόρπια χάμου.
Ω έλα, Ροδόπη, ζύγωσε, σ’ αποθυμώ κοντά μου.
Η αύρα, που ερωτικιά φυσάει απ’ το δικό σου στόμα,
μέρες του θέρους, όμορφες, θα μου θυμίσει ακόμα,
και θα πλανέσω τον καιρό και τον πικρό μου πόνο,
τα στήθια σου, απ’ τη νιότη τους μεστά, σαν καμαρώνω.

Μετάφραση: Τέλλος Άγρας.