Η πόλη ανύπαρχτη
εκτός από κει όπου ένα δέντρο μαυρομάλλικο γλιστρά
σαν πνιγμένη γυναίκα προς τον καυτό ουρανό απάνω.
Η πόλη σιωπηλή. Η νύχτα βράζει με έντεκα αστέρια.
Ω αστροφόρα νύχτα! Να πώς
θέλω να πεθάνω.

Κινείται. Όλα είναι ζωντανά.
Ακόμη και το φεγγάρι φουσκώνει μες στα πορτοκαλί του σίδερα
να διώξει τα παιδιά, σαν θεός, από το μάτι του απάνω.
Καταπίνει το γέρικο ανείδωτο ερπετό τα αστέρια.
Ω αστροφόρα νύχτα! Να πώς
θέλω να πεθάνω:

μέσα σ’ εκείνο της νυχτιάς το λάβρο τέρας,
από τον μέγα εκείνο δράκο ρουφηγμένη,
να φύγω απ’ τη ζωή
δίχως σημαία,
δίχως κοιλιά,
δίχως κραυγή.


Μετάφραση: Παναγιώτης Αλεξανδρίδης