Όταν ήμουνα παιδί
ήταν μια γριά στη γειτονιά
που τη φωνάζαμε Μάγισσα.
Όλη μέρα κρυφοκοίταγε
από το παράθυρό της
στο δεύτερο όροφο
πίσω από τις
τσαλακωμένες κουρτίνες
και καμιά φορά
άνοιγε το παράθυρο και ούρλιαζε:
Έξω απ’ τη ζωή μου!
Είχε μαλλιά σαν φύκια
και φωνή σαν κοτρόνα.

Καμιά φορά τώρα τη σκέπτομαι
και αναρωτιέμαι
αν έγινα σαν κι’ αυτήν.
Τα παπούτσια μου
γυρίζουν μύτη προς τα πάνω
σαν γελωτοποιού.
Τούφες απ’ τα μαλλιά μου
καθώς γράφω,
σγουραίνουν και χωρίζονται
σαν δάκτυλα ποδιού.
Κρατάω τα παιδιά μακριά μου,
με το φτυάρι.
Τα βιβλία μου μόνο, με χειροτονούν,
και λίγοι φίλοι,
αυτοί που διαπερνούν τις φλέβες μου.
Μήπως έγινα ερημίτης,
αφήνοντας να μπουν μέσα
μόνο κάποια ξεχωριστά ζωα;
Μήπως το κρανίο μου μπούκωσε
και δεν έχει άνοιγμα
απ’ όπου να τραφεί με τον
χυλό του;
Μήπως σφράγισα
τις κόγχες των ματιών μου
για να μην ξεφύγουν οι θεοί;
Μπορεί, αν και η καρδιά μου
είναι από βούτυρο,
την ανατινάζω σαν ζέπελιν.
Ναι. Είναι η ζωή της μάγισσας
αυτή, να αναρριχώμαι
την αρχέγονη σκάλα,
ένα όνειρο μες στο όνειρο,
και μετά να ξαποσταίνω εδώ,
κρατώντας ένα πύρινο καλάθι.