Κόσμος πηγαίνει κι έρχεται
κι εγώ εδώ κρυφοκοιτώ από ψηλά
σ’ένα μπαλκόνι που μ’ανέχεται
όπως κι εγώ ανέχομαι τη μοναξιά
Σ’ενα μπαλκόνι που όπως είμαι
απλά με δέχεται
που δε σκέφτεται που δεν βρέχεται
Κόσμος πηγαίνει κι έρχεται
με θόρυβο με όνειρο με φτερά
χέρι με χέρι κάποτε κι εμείς οι δυο
στο δρόμο αυτό μέχρι αργά
τώρα χαζεύω μόνο από ψηλά
τα ξένα όνειρα
και ντρέπομαι το παραδέχομαι

Εχω ένα μπαλκόνι με θέα τη σιωπή
ξημερώνει και γεμάτοι οι δρόμοι
μου αδειάζουν την ψυχή
έχω ένα μπαλκόνι υπόγειο θαμμένο ουρανό
ένα φάρο στο βυθό

Κόσμος παντού εδώ κι εκεί
μεσάνυχτα χαράματα κι εγώ εδώ
σ’ένα μπαλκόνι που κουράστηκε
να με κρατά όπως κι εγώ να σ’ αγαπώ
σ’ένα μπαλκόνι που ακόμη απλά με δέχεται
που δε σκέφτεται που δεν βρέχεται
Κόσμος παντού εδώ κι εκεί
μα πουθενά κι απόψε εσύ βαρέθηκα
σ’ένα μπαλκόνι υπόγειο στα σύνεφα στα χαμηλά
μπερδεύτηκα
άνθρωποι άγνωστοι που ώρες ώρες στέκονται
και με κοιτάζουνε και σου μοιάζουνε

Εχω ένα μπαλκόνι με θέα τη σιωπή
ξημερώνει και γεμάτοι οι δρόμοι
μου αδειάζουν την ψυχή
έχω ένα μπαλκόνι υπόγειο θαμμένο ουρανό
ένα φάρο στο βυθό