Τα απογεύματα

τι λίκνο, αλήθεια, της μνήμης

καθώς ο ήλιος αφοπλίζεται

και μια μάχη ακόμα τελειώνει

μέσα στην έκρηξη του ατελούς

Τα μικρά σύννεφα καμώνονται πως αύριο δε θα μεγαλώσουν

Θα αψηφήσουν τους κανόνες της ζωής

Θα ακολουθήσουνε μονάχα συμφωνίες του θανάτου

Για να μπορεί ο κόσμος να γυρίζει πάντα

γύρω από την προσδοκία μικρών χελιδονιών

«Από πίσω σαν ψαλίδι

Από κάτω σαν βαμβάκι

Τι είναι;»

Σκέφτεσαι καθώς γέρνει ο χρόνος και βουτάει

σαν άτσαλος κολυμβητής στη λίμνη Αχερουσία

πως άλλο δεν είναι από πληγή

που κόβει συστηματικά τα δάχτυλά σου

Ύστερα κάνει πως τα περιθάλπει

με βαμβάκι λευκό, ιαματικό

Να `χει το κόκκινο ζωηρά να αποτυπώνεται

Ζωηρά να μετασχηματίζεται σε πάθος

Μικρή ανταπόδοση για τη μεγάλη σου ευαισθησία

σε ρωγμές βεβαιότητας