Ξέρεις, μητέρα, όταν τα μήκη και τα πλάτη
τον τόπο δε θα αναφέρουν, πως τα παιδιά σου
από τη σκοτεινή γωνιά του κόσμου θα σου γνέφουν;

Σταματάς εκεί που οι δρόμοι περιπλέκονται
και διαθέσιμη είναι η καρδιά σου για όλους τους άλλους.
Για πολύ δεν αντέχουμε, σκορπάμε τριγύρω τα έργα μας
και κοιτάζουμε πίσω.
Μα ο καπνός πάνω από την πυρά
δε μας αφήνει τη φωτιά να δούμε.

Ρώτα: κανένα δεν ξανάρχεται;
Οδηγημένοι προς τα κάτω απ’ το νήμα της στάθμης
και όχι στην κατεύθυνση του ουρανού,
φέρνουμε πράγματα στο φως
που εντός τους κατοικεί η εξόντωση
και η δύναμη
να διασκορπιστούμε.

Όλα αυτά είναι μια απόδειξη για το τίποτα
που κανένας δε ζήτησε.

Αν τη φωτιά ανάψεις εξ’ αρχής, παρουσιαζόμαστε αγνώριστοι,
μουντζουρωμένοι, μπρος στο λευκό σου πρόσωπο.

– Κλάψε! Όμως μη μας γνέφεις!





Μετάφραση : Γιώργος Καρτάκης