Ο Χρόνος διπλώνει σ’ άπειρες χαρακιές
Όπως το χώμα στους αμμόλοφους
Ή όπως ένα αλληλούια.

Εκεί επωάζονται οι έρωτες κι ο θάνατος
Κι ένα μικρό παιδί ζητάει τη μαμά του.

Εκεί φύεται η ενδεχομενικότητα
Σαν να πετάει ένα κόκκινο μπαλόνι.

Πλάι στους δράκοντες του Χρόνου τραγουδούσαμε
"Σας πήραμε...σας πήραμε... φλουρί κωνσταντινάτο".

Τίποτε δεν πήραμε, τίποτε δεν υφίσταται δικό μας.
Θα’ ρθει, βέβαια-η κατά Κίρκεργκωρ- Στιγμή.

Αλλά η αιωνιότητα είναι ένταση,
Όχι ο Καιρός που σε πεδικλώνει.

Η αιωνιότητα είναι το ποίημα κι ένας νυχτερινός στεναγμός