Του πηγαδιού, που κατεβάζει στη θάλασσα την κιβωτό του κήπου.
Του καραβιού, που ανεβάζει την άγκυρα και το βυθό ακυρώνει.
Του ακροβάτη ποιητή πάνω απ’ το άχραντο κενό
την άφιξη του αγγέλου που εποπτεύει.
Του ορειβάτη χαρταετού πίσω απ’ τα τζάμια του Θεού
την εύθραυστη ελαφρότητά μας υπενθυμίζοντας.
Της καμπάνας, όταν το θάνατο του αυτόχειρα διστάζει να θρηνήσει.
Της σημαίας, που υποστέλλει την έπαρση και αναγγέλλει την ήττα.
Της αιώρας που προσποιείται τη γέφυρα, λες κι η χαρά θα περάσει
ή μια σελήνη πάνινη σε νυχτωμένο κήπο.
Της μέσης του καλόγερου.
Της ράχης των βιβλίων.
Αυτό που δυο παιδιά γυρνούν πάνω απ’ τα χάχανα ενός τρίτου.
Κι αυτό που κατεβάζει τον νεκρό, τραβώντας αμετάκλητα
του τρόμου την αυλαία.