Χρόνια πολλά αφότου ονομάσαμε τους ήρωες λιποτάκτες
διορίσαμε υπεύθυνο στο κατηχητικό της ενορίας τον ληστή
που ήξερε να διηγείται γλαφυρά τους πληκτικούς του περιπάτους στον αδειανό Παράδεισο
– πολλά τα ερημικά ουσιαστικά στο λεξικό όπως:
καταπακτή, φεγγάρι, αγκαλιά
όμως αυτός
το πιο αραιοκατοικημένο.

Γι’ αυτό κι εκείνος
αφού τους διάβαζε τους βίους των αγίων, αγρίων και αθλίων παθών
έβαζε τα μικρά παιδιά να ξύνουν τα μολύβια τους
μήπως και μάθουν να ζωγραφίζουν ζέφυρους
που δε μαραίνουν τα φθινόπωρα
κι απ’ τα φτερά μιας αλκυόνας ν’ αντιγράψουν
το πέταγμα έξω απ’ τη φθορά.

Για το διάλειμμα τους υποσχόταν κυνηγητό με τον μικρό Ιησού∙
εκείνα κάνανε ησυχία κι αυτός πάντα κρατούσε το λόγο του.