Φρύδια σμιχτά φοβισμένα μου χείλη
Προσωπίδα πέτρινη πάνω απ’ το λίκνο μου σπαράζεις, μητέρα
Στις δύσκολες νύχτες δυο τούφες μαλλιά ξεριζωμένα -
στη γης απιθώνεις κι εκεί μένεις κουτσουράκι από αστραπή καμένο.