Τις νύχτες τα παράθυρα χάσκουν απορημένα
κορνίζες για τοπίο γυμνό
με ίσκιους που δε θυμούνται πια
σε ποιους σταθμούς αφήσαν τις ρυτίδες τους.
Αν είχαν τουλάχιστον μια φωτογραφία που να `δειχνε έστω και θολά
κάποιον απ’ όσους αγάπησαν
ίσως και ν’ αναγνώριζαν στα μάτια του κάτι απ’ το πρόσωπό τους.

Η θλίψη κάθε βλέμμα αλλιώτικα το επιχρυσώνει.
Τα αγάλματα, μόνον αυτά, ίσως κι οι φανοστάτες
–θαμώνες μόνιμοι σε πάρκα και πλατείες–
μπορούν να το διακρίνουν.

Τις νύχτες τα παράθυρα αχνίζουν εφιάλτες
φυσούν εκμυστηρεύσεις και απειλές στους διαδρόμους του Θεού
–ποιος επινόησε το γήρας της ημέρας;–
γίνονται μαυροπίνακες και στο μάθημα των αποχωρισμών
την ορθογραφία διδάσκουν στη λέξη «εξοικείωση».