Ήρθ’ ένας φίλος να μου θυμίσει
αυτά που ζήσαμε,
όμως τα χείλη τα ’χε σφραγίσει
και δε μιλήσαμε.
Την κάμαρά μας με αναμνήσεις
ξαναπλημμύρισες,
νόμισα ξάφνου πως θα γυρίσεις,
αλλά δε γύρισες.

Πού είσαι, πού γυρνάς
και πώς μπορείς και με ξεχνάς
και δεν ρωτάς πού να ’μαι;
Κι αν άλλη προσκυνάς,
όσες φορές θα με ξεχνάς,
τόσες θα σε θυμάμαι.

Ήρθ’ ένας φίλος και με κοιτούσε,
αλλά δε μίλαγε.
Μια ιστορία μαζί μου ζούσε
και δάκρυ κύλαγε.
Απ’ την παλιά σου φωτογραφία
νεκρό το βλέμμα σου,
μα στο κορμί μου ξανακυλούσε
ζεστό το αίμα σου.