Ὁ οὐρανὸς ἔσταζε σκοτάδι,

τὸ χῶμα, πιὸ μαῦρο ἀπὸ ποτέ,

ἀφουγκραζόταν φοβισμένα σώματα

στῆς ἀπόδρασης τὴν ἀναζήτηση,

κοίτα —κακουχίες καὶ δράματα στὰ λασπόνερα—

κι ὅταν ἀκούστηκε τῆς μέρας τὸ κουδούνι

ἡ δυστυχία ἔγδαρε μὲ μίσος τὸν ἀνθὸ

κι ἐσύ —μαζὶ μὲ ὅλους— ἀργὰ προχωρᾶς

σὲ ἀξημέρωτα ἄγριες μέρες

ποὺ πασχίζουν νὰ ἡμερέψουν.