Αργή μεσάνυχτη φωνή

Κουρασμένο βήμα δίχως επιστροφή

Πίσω από λείψανα ήλιων και φασματικά σκισμένα χρώματα

Με νεκρές δυνατότητες περιστεριών η φυγής


Αργή μεσάνυχτη φωνή που λιγοστεύεις

Κανείς δεν υπάρχει να μιλήσει κανείς ν’ ακούσει

Κι ας αντιλάλησες με τον πιο βαρύ σου θρήνο

Κι ας σκόρπισες τη ματιά σου στη ζωή

Αυτό το πρωτόγονο έστω που ζωή τ’ ονομάζεις

Μέθη στιγμών και νοσταλγία ήχων

Και νύχτα απέραντη νύχτα


Θ’ ακουμπάς στις πιο κλειστές μου γωνίες

Ανεπανόρθωτο όνειρό μου

Θ’ ακουμπάς στον ήχο των πραγμάτων και της μνήμης

Σ’ αυτό το κάποτε πρόσωπο

Θα σε ταξιδεύει η μουσική

Η πικρή μου αντήχηση η άδεια μου θάλασσα


Έζησα ώρες ατέλειωτες

Μέσα στον μαύρο ουρανό που ξεψυχούσε