Τα φθινοπωρινά πρωινά
με τα χρυσάνθεμα αγκαλιά
πήραν χη θέση τους στην προσευχή

Κι οι χειμωνιάτικες βραδιές πιο `κει
παρακολουθούν εκστατικά
πώς στάθηκε μετέωρη κι η βροχή

Η Άνοιξη στ’ αλήθεια
ήλθε κι ίδια
για να παρευρεθεί
κι έχει το δάπεδο στρωθεί
κάτασπρα λουλούδια δίχως μίσχο
που διηγούνται την ταπείνωση σιωπηλά
δίχως της έπαρσης ούτ’ ένα ίχνος

Διάχυτη είναι της ψυχής η ανάταση
κι οι ασημόφυλλες οι λεύκες μ’ όλη τους τη χάρη
γύρω απ’ τη μυσταγωγική παράταξη
– αν αξιωθείς το μόλις ανεπαίσθητο θρόισμά τους
να συλλάβεις –
Ω! τι θεία συγκατάνευση μεγάλη !

Άστρα δε φαίνονται στον ουρανό
κι είν’ όλα γύρω φωτεινά
ίδια σχεδόν σαν μέρα
κι ένα ποτάμι ασημένιο χρώμα – φως
κυκλώνει την εξαίσια συρροή
που αστραπογαλιάζει έτσι μισόφωτη
αμφίβολη χλωμή
και τη θωπεύει μυστικά και τη φιλεί
μια άτολμη μακρόσυρτη φεγγοροή
σαν από τοπίο παραμυθιών