Αύριο κάποιοι άλλοι θα είσαστε
μέσα από τα αξεδιάλυτα μυστήρια
του χρόνου
όταν θα πορεύεστε
στα δροσερά απόκρυφα
τυχαίων προσφορών
καρφώνοντας σημαίες μελανές
στων νεκρών τα μπερδεμένα σκέλια
τότε θ’ αναφωνήσετε:
Ω! τι ομορφιά!
και θα `ναι το αιώνιο κρίνο
που θα σας τρώει με φιλιά
λίγο λίγο
και τότε η ζωή σας
θα αποκτήσει φόντο και ορίζοντα
και τότε η ζωή σας
θα θρονιαστεί σε πλαίσια πολυτελή
και τότε η τέχνη σας θα μιμείται
έναν θάνατο επαίτη
που κουτσαίνοντας
ανάμεσα στα μάτια σας
θα σφηνωθεί
θα τυφλωθείτε από τέχνη
αλίμονο!
Θα τυφλωθείτε!
Κι έτσι θα μοιάζει το καινούργιο σας
πορτραίτο
γιατί αύριο θα πρέπει να ζήσετε
(έστω τυφλοί)
ψηλαφώντας αυτή την θαμπή υποψία
αιωνιότητας και άνοιξης
γιατί αύριο θα πρέπει να μιλήσετε
αύριο θα πρέπει να πείτε για τον
άγγελο της ποίησης
αν τύχει η συναντήσετε ποτέ
μια τέτοια πολυτέλεια!