Θημωνιές σαν χρυσά κάστρα
προβάλλουν μες τη θάλασσα του σίτου
αστράφτουν τα δρεπάνια
και τον αέρα γλείφουν
τα συρίγματα του ήχου
με τέτοια ορμή και τέτοια ρώμη
αν ήταν νύχτα κι όχι μέρα
θα θέριζαν ακόμη κι άστρα

Μια γυναίκα αφήνει τη δουλειά της
βιαστικά
για να γεννήσει σ’ ένα αυλάκι
στη σειρά τρέχει μετέωρη κι η σκιά
του βλοσυρού επιστάτη

Ο χρόνος συσσωρεύεται μες τα οράματα
δίχως να σταματά
ούτε προφταίνει να κυλήσει ένα δάκρυ

Το τραίνο διασχίζει την κοιλάδα
ένα πουλί ξαφνιάζεται και φεύγει
πίσω του σαν μι’ αστραπή
αιχμαλωτίζεται απ’ το μάτι
του αέρα η άηχη σχισμάδα

Το φως είναι θερμό όπου αγγίζει
κι η πεδιάδα αχνίζει