Πάντα ο κόσμος το `χει να το λέει
πως ο Μάρτης μια γελάει και μια κλαίει
μα ήταν εφέτος ένας τρελομάρτης
που δε θυμάμαι άλλο τέτοιο να ξανάρθει
κι ούτε που είχε κουκούτσι μυαλό
καθώς μεθούσε γελούσε σκυθρώπιαζε η έβρεχε
ελεύθερος αδέσμευτος ανεξάρτητος αναρχικός
μπαινόβγαινε στο χειμώνα όποτ’ ήθελε
κι όταν στη φωτιά σου βολευόσουνα κομμάτι
να `τον τον παιχνιδιάρη που σου `κλείνε το μάτι
κι άφηνε απ’ τις βλεφαρίδες του
στάλα στάλα τον ήλιο
τη γη ολάκερη με τις μαρτιάτικες ακτίδες του
δικό του έκανε βασίλειο

Τότε ήταν που ντυνόταν το χαμόγελο το γέλιο
κι από πάνω ένα σακάκι λουλουδένιο'
κι έβγαινε ομορφόπαιδο για να φλερτάρει
την καρδιά της Άνοιξης να πάρει
και πότε με κείνο πότε με τούτο
πότε με ντόρο πότε με χάδι
αγωνιζόταν να την ξεντύσει απ’ του χειμώνα το υφάδι

Κι η Άνοιξη στεκόταν λίγο πιο `κει υπαινικτική
κι η Άνοιξη στεκόταν με μια συγκροτημένη υπομονή
μ’ αυτός ούτε που σοβαρευόταν
τα άνθη της μυγδαλιάς που σκόρπιζε
ούτε και τα συνεριζόταν

Κι εκεί που όλοι εμείς οι γνωστικοί
αναρωτιόμασταν πότε θα ξεθυμάνει η γιορτή του
ως που θε να τον πάει η ορμή του
ξάφνου σε μια ανεπαίσθητη στιγμή
την άρπαξε απ’ τη μέση δυνατά
ούτε που πρόλαβε η Άνοιξη ν’ αμυνθεί
της γνέφει να σιωπήσει με το δάκτυλο
κι ανέβηκε κρυφά απ’ τους Τούρκους στον Πενταδάκτυλο
για να τη φέρει ως τα εκεί

Τώρα σταμάτησε να παίζει να γελά
κι ούτε πια είναι το ανέμελο παιδί
μα ανοίγει την καρδιά του και θρηνεί
σπαθίζει την ντροπή
μ’ αέρα βουητά νεροποντή
τανύζει το κορμί του
ως την πιο ψηλή κορφή του
και σέρνοντας την Άνοιξη μαζί του
φιλεί κορφή κορφή τον Πενταδάκτυλο
κι έπειτα κατρακυλά
πάλι σε μας
μηνύματα κατάστικτος