Όσοι έφτασαν από τον ωκεανό είδαν
τη γη του πουθενά
αντικατοπτρισμό τυυ ιλίγγου
αδειανή φυσαλλίδα η ζωή
εξώκειλε στα προάστια του καιρού
σ’ ένα νησί που ναυαγούν αινιγματικές προελεύσεις
ο ναύτης στο φάρο γενιές τώρα
κάτι θέλει να πει
το δέντρο στη ακτή που δραπετεύει
στο μύθο και σαλπάρει
πίσω απ’ την πόρτα κανείς
μια ακαθόριστη απειλή μονάχα και αιώνες
που μεταμορφώνονται σ’ άλλους αιώνες
το χάσμα αθροίζει τις απουσίες
πόση μοναξιά σπαταλήθηκε
για ν’ ανακαλυφθεί η αγάπη
εκείνη η γυναίκα χείμαρρος παγωμένος
με τη φωτιά να πεθαίνει μέσα της
μαθαίνει να περιμένει χωρίς να θυμάται
έναν ήλιο που καθημερινά επιμένει
να συναρμολογεί την αυγή.

Όσοι έφτασαν από τον ωκεανό είδαν
αυτό που οι άλλοι δεν είδαν
μπροστά στο εκμαγείο του λαβυρίνθου
ένας τυφλός άγγελος
περνάει τις μέρές του γνέφοντας
και μιλά για το χαμένο το νήμα.