Είμαστε εδώ,
κρατάμε απ’ τον ίδιο σπόρο την ίδια ρίζα
πλάι στις φυματικές θάλασσες
τα προκατακλυσμιαία δάκρυα,
στα λιμάνια ανατινάζονται τα καράβια
οι γέφυρες αγκυροβολημένες στην άβυσσο
είμαστε εδώ ... είμαστε εδώ ...
αντένες στραμμένες σε λέξεις βαθιές και ξεχασμένες
οι αισθήσεις μάς εγκαταλείπουν μία-μία
ο έρωτας λεπιδόπτερο πουλί
σέρνεται πάνω σ’ αυτό που κάποτε ήταν γης
κάτω απ’ αυτό που ήταν ουρανός.
Και η Γη μολυσμένο μοναχικό αιμοσφαίριο
γυρίζει ακόμα γύρω απ’ τον τρόμο της
λάμνοντας έξω απ΄τον καιρό της.
Είμαστε εδώ ... είμαστε εδώ ...
πάνω σε πόλεις που κάποτε υπήρξαν
πλάι σε ποτάμια και βουνά που μένει μόνο τ’ όνομά τους,
φουγάρα τινάζουν τα σωθικά μας
κι ο άνεμος ο αρχέγονος άνεμος
γράμμα γεμάτο αναμνήσεις κατεβαίνει σφυρίζοντας
στα ερείπια του ύπνου μας,
στο ράδιο μια μακρινή φωνή λέει γι’ αυτό που είπαμε νιότη
είμαστε εδώ
πάνω στο μήκος κύματος μια ζωής που λιγοστεύει
είμαστε ακόμα εδώ ...