Εγώ πουλάω την ψυχή μου
στον έμπορα για δυο ψωμιά.
Κι εσύ γυρεύεις την αλήθεια
στης Χαλιμάς τα παραμύθια.

Εγώ βαστάω το τιμόνι
να μην μπατάρει το σκαφί.
Κι εσένα σου ’γιναν συνήθεια
της Χαλιμάς τα παραμύθια.

Εγώ το αίμα μου το δίνω
να βρει η γενιά μου οδηγητή.
Κι εσύ στην άμμο χτίζεις σπίτια
στης Χαλιμάς τα παραμύθια.

Εγώ ξεθάβω τους νεκρούς μου,
τους ξαναβάζω στην γραμμή.
Κι εσύ ξοδεύεις στα ξενύχτια,
στης Χαλιμάς τα παραμύθια.

Παίξε λοιπόν κι εσύ στα ζάρια,
αν σου βαστάει, την αλήθεια.
Μα δε γεννιούνται παλληκάρια
στης Χαλιμάς τα παραμύθια!