Με τις γροθιές μες στις σκισμένες τσέπες περπατούσα,
κ’ ήταν το πανωφόρι μου, κ’ εκείνο, ιδανικό
λαμπρότατο, ω λα λα! έκανα όνειρο ερωτικό,
κ’ ήμουν κάτω απ’ τους ουρανούς ο εκλεκτός σου, ω Μούσα!

Θεοτρύπητο και το βρακί μου το μοναδικό.
Ρεμβάζων Κοντορεβιθούλης, εραγολογούσα
ρίμες. Σε πανδοχείο, στη Μικρή Άρκτο, κατοικούσα.
Φρ! Φρ! Τ’ αστέρια μου έτριζαν γλυκά στον ουρανό,

και τ’ άκουγα, όπως καθόμουν σε μια των δρόμων άκρια,
τις όμορφες του Σεπτεμβρίου βραδιές, που ένιωθα δάκρυα
δροσιάς να ρέουν στο μέτωπό μου ως σφριγηλό κρασί

κ’ εκεί όπου ρίμες έβρισκα σε σκιές αναμεσής
φανταστικές, τα λάστιχα απ’ τα τρύπια πέδιλά μου
τράβαγα, σα λύρας χορδές, πατώντας πάνω στην καρδιά μου.