Ζω καθιστός, σαν Άγγελος στα χέρια ενός μπαρμπέρη,
κάτω από τους ουρανούς μιας τέντας τους χοντρούς,
κ’ ένα ποτήρι, που αύλακες τριγύρω έχει βαθιούς
και την κοιλιά σαν έγκυος, με μπύρα, έχω στο χέρι.

Σαν κουτσουλιές περιστεριού που γέρασε, μπουλούκια
ονείρων δίνουν μέσα μου μια ζέσταν αλαφρή.
Μετά, για λίγο, γίνεται η καρδιά μου η τρυφερή
μια κάνουλα που κίτρινον στάζει χρυσό από λούκια.

Κι όταν κατάπια τα όνειρα, με μια έγνοια περισσή
πηγαίνω, μια σαρανταριά ποτήρια έχοντας πιει,
να βρω για την ανάγκη μου έναν τόπο:

γλυκός καθώς ο Κύριος του κέδρου και των υσσώπων,
κατουρώ τώρα μακριά, προς το ύψος των ηλίων, –
κ’ έχω τη συγκατάθεση ψηλών ηλιοτροπίων.