Συνήθως, ο χρόνος έρχεται στα όνειρά μου,
Με ύφος παιδιού που έχασε ένα άλογο ή ένα πύργο.
Κρατάει ήχους καμπάνας στο ένα χέρι
Κι ένα πεθαμένο τζιτζίκι στο άλλο.
"Ήλθες να μ’ αποχαιρετήσεις;" τον ρωτώ.
Τότε εκείνος στρέφει το βλέμμα
Στο σκοτεινό ουρανό.
Μετράει τις κινήσεις των άστρων
Ή προσπαθεί να διακρίνει ένα νεύμα;
Ξυπνώ πριν μου απαντήσει.
Πετάγομαι απ’ το κρεβάτι κι ανοίγω το παράθυρο,
Να γεμίσει το δωμάτιο
Από φως, θόρυβο, πουλιά και πεταλούδες.