Το δειλινό κατεβαίνει
κι είναι τόση η ησυχία ολόγυρα
τόσο απαλά τα χρώματα
που τις καρδιές τυλίγει η ρέμβη

Πέρα στις άκρες του ορίζοντα
σ’ ανατολή και δύση
ανάλαφρη γλιστρά πέρ’ απ’ τα σύνορα
μια γλύκα που ανεμπόδιστα έχει ξεχειλίσει

Θα `λεγες πως έχουνε και τ’ άψυχα
τις στιγμές της έκστασής τους
κι είναι συγκρατημένη ακόμα κι η αναπνοή τους

Τάχα αφουγκράζονται αρμονίες
ανάκουστες από μας τους ανθρώπους;
Τάχα αναπαύονται
μες των αγγέλων τις μελωδίες;

Εικόνες δεήσεις
δειλές ελπίδες νοσταλγίες
περνούν σαν νοερή αλληλουχία
και αναδεύονται με τα γύρω τοπία
μέσα σε μια μακρόσυρτη ανήκουστη μουσική
ταιριασμένη μονάχα για των δικών μας ονείρων
τη λιτανεία

Το γαλάζιο ουρανόχρωμο παραμύθι
οι χαμένες μας προσδοκίες
όλα όσα είχαμε ποθήσει
δεν ήταν ψέματα επιτέλους
εκεί π’ αγγίζουν του Θεού οι θωπείες
υπάρχουν
μας προσμένουν