Αν ήμουν άνθρωπος
Δε θα είχα παγωμένο βλέμμα
Οι πάγοι δε θα έλιωναν
Η λεοπάρδαλη δε θα έμπαινε στο σπίτι μου
Η βροχή θα χόρευε ήσυχη

Αν ήμουν άνθρωπος
Δε θα έκλεβα τα όνειρά σου
Δε θα χρειαζόμουν τις φυλακές
Δε θα ήταν περίπλοκη η ζωή μου
Το γιασεμί θα ταξίδευε τα καλοκαιρια
Η θάλασσα θα αγκάλιαζε τον γαλήνιο ύπνο μου

Μα δεν είμαι
Και τους χειμώνες ψάχνω πανσελήνους περασμένες
Τα καλοκαιρια χιονίζει μέσα μου
Δε γελώ παρά μέσα στη θλίψη
Δεν βρίσκω κέρδος παρά μόνο στην απώλεια
Δεν είμαι αρτιμελής
Παρά μονάχα στην αναπηρία σου

Είμαι όμως πολιτισμένος
Έχω αεροπλάνα
Μα μένω ασάλευτος στη μοναξιά μου
Έχω ατρόμητα όπλα
Μα είμαι αιχμάλωτος του φόβου μου
Έχω φάρμακα καινούρια
Και –ανίατη μέσα μου-
Την έπαρσή μου ότι μπορώ τα πάντα...

Μα ούτε μπόρεσα
Ούτε ποτέ μου θα μπορέσω κάτι
Γιατί είμαι σαν λιοντάρι δίχως βρυχηθμούς
Σαν άγριος χοίρος με χαυλιόδοντες κρυμμένους
Σαν φίδι που έρπει πιο γρήγορα απ'τον ήχο
Σαν αστακός μακριά από τη θάλασσα

Κι έτσι,
Έγκλειστος στην αποτρόπαιη φυλακή μου
Κρυμμένος μέσα στα όπλα, στα φάρμακα και στις μηχανές μου
Σχεδιάζω παράθυρο στους ατσάλινους τοίχους
Πετώ στο πάτωμα ψίχουλα απ’ το μεταλλαγμένο ψωμί μου
Και –αφηρημένος, σκυφτός- επινοώ χιλιάδες μυρμήγκια
Ίσα μονάχα να θυμηθώ
Πώς είναι να έχεις συνοδοιπόρους
Έναν σκοπό στο δρόμο σου τον ανηφορικό
Και –πάνω απ'όλα-
Ένα παράθυρο στο φως...