Σκηνικό εξόχως ποιητικό
αλέες ένθεν κι ένθεν να χρυσίζουν
κάθε που πέφτουν ακτίνες ήλιου
και με τη μαρμαρυγή των κίτρινων φύλλων καταγής

Κι αν λάχει να `σαι ποιητής γίνεσαι της Βαρσοβίας ένας ένοικος
που σε προσμένει στη μικρή πλατεία ο Κοπέρνικος
μαζί με τη λύση για την περιστροφή της γης
ωστόσο η δίνη της Ποίησης κυριαρχεί

Κάπου εκεί στο μικρό παλάτι του πάρκου
το τριγυρισμένο με τους πολύχρωμους τάπητες
τα φθινοπωρινά φύλλα
με τις θεόρατες καστανιές
να πλαισιώνουν τις μελαγχολίες τού Σοπέν
τα ποιήματα σαν ασημένια άστρα καταμεσήμερα
σμίγουν με τα θροΐσματα των φύλλων
ως να ήταν των κυμάτων ένας φλοίσβος

Ανάμεσα σε ροζ βαλανιδιές ανθίζουν ποιήματα
το καθένα σε μια άλλη γλώσσα
σαν αρωματικά σπιθίσματα
ένα μωσαϊκό ρυθμών
μετρικά σχήματα λεπτά
άλλοτε πιο πολύπλοκα
να συγκροτούν την ίδια την καρδιά του στίχου
που κτυπά μέσα σε μια πόλη διάτρητη
μια πόλη που η σκουριά του χρόνου κι η σκουριά του τρόμου
δεν μπόρεσαν να αυλακώσουν
που αψήφησε την απύθμενη δίνη του σκότους

Τώρα είναι η ώρα που αναπνέεις
Με μόνη τη διαίσθηση
Καθώς η Ποίηση περνά
Κάτω απ’ την έλξη της πτύχωσης
Πάντα νέα, άπιαστη
λυγερή, νευρώδης
με περπατησιά ίδιας θεάς προς το αιώνιο έαρ
με άρωμα που δε χάνεται, δε σβήνει

Ποιος δρόμος
Ποίος τρόπος οπτασίας
ποιό το ταξίδι
για τα επέκεινα;

Ποίηση, ωραία μου έγνοια