Τα λουλούδια πήραν τη μουσική
και την ευαισθησία και την ποίηση
και τα `καναν γαλάζιο και ροζ και βυσσινί
πήραν τη διαίσθηση την πίστη
και τα `καναν εύοσμες αναπνοές
που κλείνουν μέσα τους άυλες φωνές
με μια μεταρσίωση μακρόσυρτη
ανείπωτη γλυκιά
αργόσυρτη

Για δες πώς παρακολουθούν
ήρεμα τους επιφαινόμενους χαμούς

Μα και μελίσσια ολάκερα από χρυσάκτιδους κόσμους
κι αν τύχει σιγά σιγά να νεκρωθούν
ή ν’ ανάψουν μονομιάς και να καούν
και πάλιν ξέρουν πως τίποτα δε θα χαθεί
το Πνεύμα πάντα θά `βρει
να εκδηλωθεί
αλλού

Και στέκονται παντοτινά βέβαια και γαλήνια
και στις μεγαλύτερες ακόμα καταστροφές
ούτε πενθούνε φαίνεται ούτε κλαίνε
παρά μονάχα ανθούν
μ’ έναν αέρα
συγκρατημένου γιορτασμού