Πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας θα `ναι, Λάζαρε∙
ό,τι κι αν γίνει, σφάλματα Αθήνας Βάρκιζας βάσης ηγεσίας
όσο κι αν λυσσάξουν να μη γυρίσει η σελίδα απ’ το ημερολόγιο
έστω κι αν τα νησιά μας τα γεμίσουν με εκτοπισμένους
έστω κι αν μόλις πάει ν’ ανοίξει ο ουρανός ένας λοχαγός τον κλείσει
δε γίνεται, με χρόνια με καιρούς...

Μπορεί να περάσουν πολλοί χειμώνες παγωμένοι στα ξόδια συντρόφων
χρόνια «τάξης και ασφάλειας», καλοζωισμένων ανδρογύνων, παιδιών σαν μπουρεκάκια
μα πάλι κάτι θα `χει μείνει, μια ξεχασμένη φράση παλιό σύνθημα
λίγες νότες καλά κρυμμένες από θεριό τραγούδι του βουνού
κάποιοι θαμμένοι κάλυκες ένας κόκορας μια κάννη που θα γίνουνε περίστροφο
σκόρπια άτομα ηλίου, χρήσιμα για την αλυσιδωτή σύντηξη.

Και τότε, Λάζαρε, αλίμονο θα βγει πια ο Κριτής με την τραγιάσκα
οπότε μας βλέπω να περνάμε όλοι σε εξάδες κάτω απ’ το μπαλκόνι του
να ζυγιστούμε∙ ποιητές, πατεράδες, έμποροι, φοιτητές, εργάτες, στραβοί-κουτσοί
να κριθούμε για ό,τι θα `χουμε δώσει ό,τι είπαμε πότε κιοτέψαμε
πόσους πήραμε στον λαιμό μας τι πίναμε τι τρώγαμε τόσα χρόνια.

Τότε —ευτυχώς κι αλίμονο— δε θα `χει πια άλλη σωτηρία
για όλους εμάς τους μπαγαπόντες της επανάστασης.