Προσεκτικά και τρυφερά έβγαλε τον μεγάλο δίσκο –33 στροφών– από το εξώφυλλό του, αφαίρεσε το νάιλον περιτύλιγμα από το βινύλιο, ρύθμισε τις στροφές του πικάπ να παίζει στις 33 και τον τοποθέτησε σχεδόν ευλαβικά στο πλατό. Κατόπιν σήκωσε τον βραχίονα και άρχισε σιγά σιγά να τον κατεβάζει προς το αυλάκι πριν από το τέταρτο τραγούδι, το αγαπημένο του. Ύστερα απομακρύνθηκε από τα ηχεία να το ακούσει στερεοφωνικά και κάθισε αναπαυτικά στην πολυθρόνα.

Μα εκεί, στο δεύτερο ρεφρέν, κι ενώ το σιγοτραγουδούσε και ο ίδιος με μισόκλειστα τα μάτια αναπολώντας παλιούς αποκριάτικους χορούς σε κεντρικά ξενοδοχεία, έξωμες τουαλέτες, ροζέ σαμπάνιες, παπιγιόν και σμόκιν, πετάχτηκε ο γνωστός ήχος όταν κολλάει και αναπηδάει η βελόνα και επαναλαμβάνεται πάλι και πάλι η ίδια φράση η μουσική... Με μισόκλειστα μάτια απολάμβανε αυτή την επανάληψη και σκεφτόταν αχ να `ταν μια βελόνα που πηδάει στ’ αυλάκι του δίσκου η ζωή, η ζωή του...