Χρόνια πριν, κατέβαινα στον άνυδρο δρόμο να αντλήσω φωνή απ’ την ηχώ σου γεμάτος ενοχές τα τυραννικά μεσημέρια εκείνα, σφάλιζα την πόρτα στον μαρμάρινο τηλεφωνικό θάλαμο του ΟΤΕ να μην ξεφύγει ούτε φθόγγος λόγου μυστικού απ’ τις χαραματιές του κόσμου μας.

Χρόνια μετά τα πάθη εκείνα τα άγια, δεν έχει πια κλειστούς θαλάμους ασφαλείς στα πεζοδρόμια της αγάπης μόνον κουβούκλια από πλαστικό που ευτελίζουν τον κρυφό λόγο αφήνοντας ανοιχτές τις λέξεις τις ένοχες –μα τόσο μοναδικές– στους περίεργους εχθρούς της σιωπής.

Κι ακόμα, πεζοδρόμια-τηλέφωνα που κινούνται μαζί με το σώμα και τον λόγο και μαρτυρούν τα πάντα, ασύστολα, σε αδιάφορους διαβάτες...