Αύτη η πόλη

αφήνει χαραμάδα

για να μπορείς να ξεγλιστρήσεις

Αύτη η πόλη

κάθε λογής προσφύγων

εντόπιων και ξένων που

κρατά με απόγνωση όλα τα πρόσωπά της

παλαιά και νέα

οικεία και απροσπέλαστα

ασύντονα θραύσματα χρόνου

γυρεύει την υφή μιας άλλης φωνής

Είναι και δεν είναι η πόλη

της σκοτεινής ρίζας της πικρής

ανθοφορίας

απ’ όπου γύρεψες να γλιτώσεις κάποτε

και που τώρα κείται αμίλητη και παγωμένη σε στάση

επίκλησης

δίχως μια φτερούγα στο κύμα της

ένα δάκρυ στο πέτρινο βλέφαρο

ένα χάδι στο μαραμένο στήθος

Είναι και δεν είναι η πόλη όπου κατέφυγες

για να σώσεις την εφήμερη

λεπταίσθητη άνοιξη

και σούδωσε ηδονή

και θάνατο

προτού

σκιστεί στα δυο

με το κάθε κομμάτι

να ψηλαφεί τυφλά τη μνήμη

ποθώντας το όλον του σώματος

Αυτή εδώ η πόλη

σου επιτρέπει

το μεγάλο Τίποτα

για να σκύβεις

να μαζεύεις απ’ τη γη

μικρούς αρνημένους θησαυρούς

για να βαδίζεις

όπως μέσα στο ανεξιχνίαστο χάος

με τις βίαιες σπαρακτικές γεννήσεις

μα και τα ρόδα-πλανήτες

στην αυλή του μικρού πρίγκιπα