Φθινόπωρο βλέμμα βρέχεις
κίτρινα φύλλα από δέρμα
και μπαγιάτικο σπέρμα
Στάχτες σβησμένων πόθων ανασκαλεύοντας
σπίθα τροχιοδεικτική πυρπολεί
τα φουστάνια της μνήμης
Δαντέλες κεντημένες κοχύλι και βότσαλο
παιδί καλοκαίρι ξυπόλυτο την παλίρροια του φωτός
σαλαγώντας σε γυμνά τοπία σωμάτων ανοχύρωτα
μελαψές εκδοχές εμπύρετες εκρήξεις ερωτικές
και τρέχεις λαφάκι βλέμμα φθινόπωρο
σκοντάφτεις ματώνεις το γόνατο
πέφτει απ’ το σακίδιο στις όχθες της νύχτας
το ήδη ετοιμόρροπο πρόσωπο της βροχής
θολώνει το μέσα
κύμα ορφανό πηγαινοφέρνει στη Σκοτίνα
το κουφάρι του έρωτα στίλβοντας την απόγνωση
δέντρα απεκδύονται τα πράσινα θηκάρια
κόβουν σε μοιρολόι τον άνεμο
Ένα πεύκο σε σημαδεύει ακόμα
ανάμεσα στα φρύδια χαριστική βολή
Λιποταξία σε κάδρο

Κόμμωση και ύφος αρχαίας κόρης
κουρσεμένο το μέσα κάλλος
και τα λόγια ειπωμένα πριν από χρόνια
με άλλα ονόματα