Τα χέρια σου είναι από μελάνι
το καθένα ξεχειλίζει κι από άλλο γοτθικό γυαλιστερό φτερό
τ’ αποτυπώματά σου παρεξέκκλιναν του σχήματός σου
όταν με έσπρωξες

Τα χείλη σου χαμογελούν μέσα σε κιθάρα με γλυκόκαμπτες χορδές
κι ευλαβικά κεράκια
οι ώμοι σου τεντώνουν καινούργιο σκουροκόκκινο σπίτι
με δραστήριο τζάκι κι οι καλεσμένοι μοιράζουν γελώντας ψωμί
στο τραπέζι, αρπίζοντας ψιθυριστά τ’ όνομά σου

Αλλά μόνο τα πόδια σου
μακρόστενα μαλακά ασπιρινόχρωμα
δέχτηκαν τα πόδια μου όπως το κουμπί η κουμπότρυπα
με την αφέλεια βατραχιών
την ώρα που σε θέρισε ο λαμπερός σου ύπνος

Όταν άνοιξες τα μάτια σου ο ήλιος πέρασε σε δεύτερη μοίρα,
γιατί δεν είναι αυτός μέλι ταυτόχρονα κι ελεύθερο μαύρο πουλί

Η ρίζα σου αναδεύτηκε με ξύλινο θρόισμα,
και με στήθος ορθάνοιχτο πετροβολεί η καρδιά σου
καστανά μονοπάτια, για σένα κύλησα απ’ την κορφή ως το δέλτα
του ίδιου πάλι παιδιού

Αλλά μόνο τα πόδια σου μ’ αναγνωρίζουν τώρα
μεγάλα και αστεία, δικά μας και τα τέσσερα
χαμογελούσαν, μοίραζαν φιλιά,
παρασύρθηκαν και ζεστάθηκαν στα αντίκοιλα
γάργαρου ζωντανού κλαμπ-σάντουιτς