Απόψε ξύπνησ’ η καρδιά
κάποια παλιά λαχτάρα μου,
ήρθα στο κέφι, βρε παιδιά
κι άρπαξα την κιθάρα μου.

Και Ντο-Ρε-Μι-Φα-Σολ-Λα-Σι
( και Ντο-Ρε-Μι-Φα-Σολ-Λα-Σι )
ήρθες στο νου μου πάλι εσύ.

Σ’ ένα Πλακιώτικο στενό,
δυο μάτια με πλανέψανε
και ρώτησα τον ουρανό
ποιά νύχτα τού τα κλέψανε.

Και Ντο-Ρε-Μι-Φα-Σολ-Λα-Σι
( και Ντο-Ρε-Μι-Φα-Σολ-Λα-Σι )
τα μάτια αυτά τα είχες εσύ.

Τα μάτια αυτά τα είχες εσύ
που μου `φυγες και σ’ έχασα,
μα είχα για φίλο το κρασί
που το `πια και σε ξέχασα.

Μα, Ντο-Ρε-Μι-Φα-Σολ-Λα-Σι
( μα, Ντο-Ρε-Μι-Φα-Σολ-Λα-Σι )
με πρόδωσε και το κρασί,
μα, Ντο-Ρε-Μι-Φα-Σολ-Λα-Σι
( μα, Ντο-Ρε-Μι-Φα-Σολ-Λα-Σι )
ήρθες στο νου μου πάλι εσύ.

Μ’ έκανες εσύ, με την αγάπη σου,
τού κόσμου βασιλιά,
μ’ έκανες εσύ,
κουρέλι μέσ’ στα καπηλειά.