Εκεί που έχτιζες με όνειρα αναμνήσεις
ηλιοβασιλέματα μετρούσες κάθε δύση
των παιδιών σου οι φωνές, σαν μελωδίες γλυκές
γέμιζαν με ζωή την κάθε σου πνοή
Μια πένθιμη του Ιουλίου ημέρα
χρειάστηκε να τα κάνει όλα πέρα

Τώρα μυρίζει θάνατος
Τώρα ακούς μαύρη σιωπή

Ζωή αγνοούμενη, ζωή νεκρή
χάθηκε στις στάχτες.
Το χαμόγελο σταμάτησαν
παράνομα οι φράχτες.
Τίποτα δε θα `ναι ίδιο πια
δεν έχω αυταπάτες.

Ύστερα, ήρθε η άλλη μέρα
που οι άνθρωποι αλληλέγγυα
προτάξανε τα στήθη, σου στάθηκαν στη θλίψη
Και σου μιλώ για ανθρωπιά όλοι μαζί αγκαλιά
Φόρος τιμής σε εκείνη τη παρέα
που αγκαλιασμένοι έφυγαν τη νύχτα τη μοιραία

Σ’ εκείνη τη μητέρα
που έδωσε τη ζωή της
Σ’ εκείνο τον πατέρα
που έφυγε μαζί της