Ποτέ δεν ήμουνα σοφός
μα μεθυσμένος νάρκισσος
σ’ ένα ρυάκι.
Μία βάρκα στ’ ανοιχτά
δίχως κουπιά δίχως πανιά
στο αεράκι

Στη δική σου αγκαλιά
βρήκα λιμάνι και φιλιά
και ένα χάδι.
Έρωτας ήσουνα σφοδρός
κι από μια σπίθα βγήκε φως
μέσα στο σκοτάδι

΄Έγινα μια μικρή κραυγή
που κατοικεί πάνω στη γη
και πάει στ’ αστέρια.
Ένας μικρός μεγάλος νιός
εραστής και αδερφός
στα δυο σου χέρια

Ποτέ δεν ήμουνα Χριστός
ούτε προφήτης ξακουστός
μα ένας στίχος.
Είμαι το δάκρυ της στιγμής
λουλούδι σε βράχο μιας σχισμής
πράσινος μίσχος

Είμαι πλανήτης μακρινός
και όχι γόρδιος δεσμός
άυλη στο σύμπαν σκόνη.
Πικρή αλήθεια στη σιωπή
η μνήμη μέσα μας νωπή
που μας ενώνει

Άγρυπνος είμαι ποιητής
καράβι άγονης γραμμής
φωνή στο πλήθος.
Λέξη στην κόψη μιας αιχμής
παλιάς και νέας εποχής
πόνος και ήθος