Ξημέρωμα με βρήκε στη ζωή σου,
η πάχνη, η δροσιά η πρωινή.
Στον ήχο να ξυπνάω της φωνής σου,
στην όψη σου αυτή τη μαγική.

Ξημέρωμα με βρήκε στα όνειρά σου,
του ήλιου σου με τύφλωνε το φως.
Η μέρα είχε βάλει τ’ άρωμά σου
το χρώμα των ματιών σου ο ουρανός.

Ξημέρωμα της γης λαθρεπιβάτης
στου κόσμου σου τα απόκρυφα νερά.
Στους νόμους του μυαλού σου παραβάτης,
που έρχομαι και φεύγω στα κλεφτά.

Σταγόνες απ’ το άρωμά σου παίρνω,
σαν θύμηση στο πέτο μου κρυφή.
Στο νου μου την εικόνα σου να φέρνω,
που μ’ άφησε την πιο γλυκιά αμυχή.