Την κάμαρά μου και την καρδιά μου
βαριές κουρτίνες σκεπάζουν πια,
δίχως εσένα, βράδια θλιμμένα
στη φυλακή μου, στην ερημιά.

Κι ένας καθρέφτης στην ντουλάπα την παλιά
μετράει τα βράδια μου την πίκρα την παλιά,
κι όταν για σένανε μαζί του συζητώ
κλαίει ο καθρέφτης,
κλαίω, αγάπη μου, κι εγώ.

Πικρά τα χείλια, μαχαίρι ζήλια
μες στην καρδιά που σ’ αγαπά,
άδειος ο δρόμος κι ο ταχυδρόμος
περνάει θλιμμένα μα δε χτυπά.