Χθες που κοιμόμουν στη γωνιά
ξεσπάει μια μελωδία
δίπλα να στέκει στο Θεό
μια σκυθρωπή κυρία
έγειρε σ `αυτί και του `πε τον καημό της
χάθηκε ο νιος που είχε στο πλευρό της

Χρόνια περάσανε θαρρώ
πάνε περίπου δέκα
που ήταν στο πλάι του μικρή
αρχόντισσα γυναίκα
μα ένα πρωινό σηκώνεται και φεύγει
βγάζει δυο φτερά τον ουρανό μαζεύει

Θεέ μου απόψε που `σαι δω
βάλε να πιούμε λίγο
βάλε να πνίξω τον καημό
να ζαλιστώ πριν φύγω
χόρτασα σιωπή σιχάθηκα τη λύπη
άνθισαν ξανά της λησμονιάς οι κήποι

άκου μητέρα και κυρά
μη κλαις μα σκέψου λίγο
πόσες εικόνες κι ομορφιές
έχω να δω πριν φύγω
κι όταν θα βρεθώ στης πύλης το κατώφλι
κράτα με σφιχτά στο πρώτο στερνοβρόχι