Καταστροφές και συμφορές, ερείπια, ρημάδια.
Κορμάκι μου, μαράζωσες, σε τρων τα χτυποκάρδια.

Ποιος άνθρωπος μπορεί μαζί μου να μην κλάψει
και ποια καρδιά είν’ αυτή που δε θα αναστενάξει;

Παλιοζωή, κατάντησες για μένα τυραννία,
πρωί και βράδυ βάσανα, λαχτάρες κι αγωνία.

Ποιος άνθρωπος μπορεί μαζί μου να μην κλάψει
και ποια καρδιά είν’ αυτή που δε θα αναστενάξει;

Τι έχουν δει τα μάτια μου κι ακόμα τι θα δούνε;
Μονάχα μες στη μαύρη γη μπορεί να ξεχαστούνε.