Στεκόμουν εκεί...
στην άκρη και κοιτούσα κάτω...
στο χάος.
Η σκέψη πλησίαζε στην απόφαση,
να πέσω, ελεύθερη πτώση να ζήσω.
Ένα βήμα μπροστά ήταν αρκετό,
μετά ταξίδι,
στην αρχή φώναξα με τα μάτια κλειστά,
φοβήθηκα τόσο που άκουσα την καρδιά μου να χτυπά δυνατά,
μετά από λίγο άνοιξα τα μάτια μου,
άρχισα να ανασαίνω κανονικά...
γελούσα πλέον.
Τέντωσα τα χέρια μου και αφέθηκα στο άγγιγμα του αέρα,
το έδαφος πουθενά,
ίσως τόσο μακριά...
τόσο χαμηλά...
που δεν μπορούσε να φανεί στο οπτικό μου πεδίο.
Άνετος, παράλληλα κάθετος,
ακολουθούσα μία διαδρομή χωρίς προηγούμενο,
χωρίς επιλογή για αλλαγή πορείας,
χωρίς κατάληξη,
δίχως τέλος.
Κοιμόμουν και ξυπνούσα,
οι μέρες περνούσαν,
οι νύχτες ξημέρωναν πάλι,
σαν ουρανός ατελείωτος αυτός ο δρόμος,
σκοτάδι βαθύ,
πτώση δίχως θάνατο,
ελεύθερη πτώση, από το βήμα του τότε,
Αθάνατο.

Στάσου, να σου πω κοίτα μπροστά σου,
και θα `μαι κοντά σου, ετοιμάσου,
είναι σικέ το παιχνίδι που παίζουν όλοι,
σε πάρτι μασκέ, βάλε τη μαύρη φορεσιά σου,
πάμε στο ρετιρέ, εγώ κι εσύ, η φωνή κι η ακοή,
τόσο ψηλά που αν θα πέφταμε δεν πρόκειται να φτάναμε κάτω ποτέ,
τόσο ψηλά που αφεθήκαμε σ’ ελεύθερη πτώση μ’ ένα κουπλέ.
Πήδα, ένα βήμα μόνο και μετά κομμένα γόνατα, σταμάτα,
όλα είν’ αλλόκοτα, η πρώτη φορά, πτήση για πάντα, γερά κράτα μάγκα,
χτύπα, μίλα, έστω και χαμηλόφωνα,
να βάλουμε φωτιά στα μικρόφωνα,
ηχεία δίχως ησυχία, πέφτουμε καθέτως,
παγωμένος ιδρώτας, κοιτάμε κάτω δεν υπάρχει τέλος,
άνοιξε τα χέρια στον αέρα, γίνε βέλος.
Επιτέλους ελεύθεροι κι όχι στόχοι,
στίχοι πύραυλοι,
εξ ουρανού χτυπάμε την Ευρώπη,
με το λόγο, το λόγο, σε νεκρό χρόνο,
ώρα μηδέν, κοίτα κάτω τον κόσμο.